(Хайбун)
Живеехме просто и природосъобразно, дори без да мислим какво значи второто. Хранехме се с онова, за което сме копали, лекувахме раните с живовляк, кашлиците – с жълт кантарион, стомашната болка – с мед и ракия...
Вечер слушахме радио-театър от малък транзистор, денем четяхме книжки. Разбирахме колко сме малки по големите сенки, които хвърляме по стените, осветени от лампи – газени, карбитени... Прескачахме огън, за да се опушим хубаво и да не ни припарват комарите. Къпехме се със слънчева вода на лунна светлина. С домашен сапун, докато не разберем, че има цвете “сапунче”, дадено му да те пречисти дори в най-дивата природа.
цвете сапунче
ти го разтриваш
то се разпенва
Гледахме небето от своята черга: съзвездия, падащи звезди, изкуствени спътници; забравяйки времето, докато чергата, на която лежим ни казваше, че някои треви не са нежни като другите.
Будехме се по зорница, когато росата се ражда и живее по-кратко от винарката, с която можехме да споделим песента на щурците и шумуленето на музикалните таралежи.
Не се питахме – колко малко е нужно на човек, за да е чист, здрав и щастлив?
Днес завръщането към този живот е възможно колкото да направиш от едно стихотворение завръщане в бъдещето. Затова не го пиша.
Няма коментари:
Публикуване на коментар